Hafbrymur

Þessi saga gerist árið 1927. Sjómennirnir Óli og Bárður eru um borð á lítilli seglskútu sem ber nafnið Hafbrymur. Þeir bræður eru búnir að veiða í marga daga en hafa alltaf gripið í tómt.  Í miðjum Bakkafirðinum lentu þeir svo í blindandi þoku. Óli er að baksast í netinu og Bárður að hífa akkerið. Allt í einu öskrar Óli. Bárður snýr sér við þar og sér stærðarinnar öldu, að minnsta kosti þriggja hæða háa. Aldan tekur bátinn heljartökum og snýr honum á hvolf.

 

Þegar Bárður rankar aftur við sér og lítur í kringum sig sér hann að þeir eru ekki lengur staddir úti á sjó. Þeir eru komnir í land og báturinn er úti á miðju túni. Óli liggur meðvitundarlaus við hliðina á bátnum. Bárður stekkur frá borði og kíkir á Óla. Hann reynir að vekja bróður sinn með því að slá hann í andlitið og Óli rankar loks við sér. Hann hóstar upp bæði vatni og fisk.

Óli er afar skelkaður. Þegar Bárður spyr hann hvað sé að starir Óli á bróður sinn og segir svo: „Sástu það ekki?!“

„Ertu að tala um ölduna?“ spyr Bárður forvitinn. Óli rífur í hálsmálið á Bárði og segir:

„Nei, Bárður! Sástu ekki augað?!“

„Hvað ertu að tala um?“ spyr Bárður til baka.

„Ég er að tala um  risa ófétið sem henti okkur á land, Bárður!“

Bárður er nú skelfingu lostinn og heimtar að fá að vita hvað Óli sá. Stamandi svarar Óli: „Þetta var stór... uhhh... steinn. Sem leit út eins og kolkrabbi. Með risastórt sægrænt auga, umlukið hrúðurkörlum.“ Bárður er nú orðinn hálfhræddur. Hann lítur um öxl í áttina að firðinum og sér skyndilega risastórt sægrænt auga stara á móti, marandi hálft í kafi.

Bárður starir á augað og kallar loks á það: „Farðu burt og komdu ekki aftur!“ Við þetta kemur augað enn meira úr kafi en Bárður haggast ekki.

Skrímslið veinar. Öskrið er hátt og skrækt.

Svo hverfur það í fjörðinn og hefur ekki sést síðan.

​​

​

31. maí 2025

Ragnar, Jóhannes, Ari og Thor.

Höfundar eru nemendur í Grunnskólanum á Þórshöfn

​